ریشه کلمه آسانسور (ascenseur) فرانسوی است و به اتاقک متحرکی به نام کابین آسانسور گفته می‌شود که در جهت عمودی بین طبقات یک ساختمان در رفت و آمد است. استفاده از انواع ساده بالابر با استفاده از قرقره جهت جابجایی بار به سال‌های قبل از میلاد باز می‌گردد. استفاده از آسانسورهای مسافربری و باری به قرون‌وسطی در استحکامات نظامی برمی‌گردد که جهت جا به جایی آن از نیروی انسان یا حیوانات اهلی استفاده می‌گردید.
برای مشاوره و خرید آسانسور و یافتن بهترین قیمت به شماره‌های شرکت افرادژ تماس حاصل فرمایید.
واحد بازرگانی:
واحد تعمیرات:
شماره تماس:
پیشینه آسانسور
انسان از قدیم همواره در جهت سهولت امور دست به اختراعات و ساخت ابزار می‌زده است. یکی از قدیمی‌ترین اختراعات بشر ساخت بالابرهای اولیه بوده است. بنا بر مدارک موجود در دانشنامه بریتانیکا، معماری رومی به نام ویتروس که خود ۲۶ سال قبل از میلاد می‌زیسته است، در نوشته‌های خود از وسایلی نام برده است که ۲۳۶ سال قبل از میلاد در جا به جایی وسایل در بناها استفاده می‌شده است. این بالابر که اختراع آن منتسب به ارشمیدس است شامل یک کابین بود که به‌وسیله یک طناب با نیروی حیوانی به سمت بالا کشیده می‌شد. این آسانسورهای ابتدایی در قرن ۱۷ میلادی در کاخ‌های انگلستان و فرانسه مورد بهره‌برداری قرار گرفت.
روند توسعه آسانسور
به دستور لویی شانزدهم آسانسورهایی جهت جابجایی انسان که به آن صندلی پرواز می‌گفتند، ساخته شدند که رفته رفته آسانسورهای کابلی شکل گرفتند. در اواسط قرن نوزدهم میلادی آسانسورهایی جهت استفاده از حمل بار در کارخانه‌ها و معادن مورد استفاده قرار گرفتند که توسط نیروی بخار حرکت می‌کردند.
استفاده از نیروی بخار این امکان را داد که دو معمار انگلیسی به نام‌های هومر و برتون برای جلب گردشگران از بالابر که به اتاق صعود شهرت داشت، بهره برده که توانایی رفتن به ارتفاعات بالا را داشتند و انسان‌ها می‌توانستند با استفاده از آن زیبایی‌های شهر را از ارتفاعات بالا مشاهده کنند. مشکل آسانسورهای اولیه امنیت پایین آن بود.
ساخت اولین آسانسور مدرن
در سال ۱۸۴۶ آسانسورهای هیدرولیک اختراع و ساخته شدند. ویلیام آرمسترانگ، مخترع آسانسورهای هیدرولیک این آسانسور را بیشتر برای حمل بار اختراع نمود و در ساخت آن از قوانین پاسکال بهره برده بود. از آسانسورهای هیدرولیک برای ارتفاعات خیلی زیاد نمی‌توان استفاده کرد. آسانسورهای هیدرولیکی امروزه هم کارایی بسیار زیادی در صنایع مختلف دارند و از بهترین آسانسورها می‌باشند.
در سال ۱۸۵۲ الیشا اوتیس مکانیک آمریکایی، آسانسوری را طراحی کرد که از نظر ایمنی مطمئن‌تر از نمونه‌های قبلی آسانسور بود. در مدل او سیستمی تعبیه شده بود که حتی در صورت پاره شدن کابل‌ها کابین آسانسور سقوط نمی‌کند و همین امر موجب نصب اولین آسانسور مسافربری شد. اولین آسانسور مسافربری در تاریخ ۲۳ مارس ۱۸۵۷ در نیویورک نصب شد.
کشور آلمان مقصد بعدی آسانسور بود. در سال ۱۸۸۰ آلمانی‌ها به دلیل بهره جستن از نیروی برق به جای دیگ‌های بخار، از بالابرهایی بهره جستند که علاوه بر ایمنی بالاتر نسبت به نمونه‌های اولیه آسانسور از سرعت بالاتری نیز برخوردار بودند و بارهای سنگین‌تری را نیز می‌توانستند جا به جا کنند. به مرور زمان برای کنترل بیشتر روی حرکت آسانسورها، شاسی‌های آسانسور به آن‌ها اضافه شد.
تولید انبوه و صنعتی شدن آسانسور در جهان با اختراع اوتیس و همچنین الکتریکی شدن موتورهای آسانسور در حدود ۱۵۰ سال قبل صورت گرفت و شرکت‌های اوتیس و شیندلر اولین کسانی بودند که تولید آسانسور را به‌صورت صنعتی شروع کردند.
از دیگر پیشرفت‌هایی که از گذشته تا این زمان در آسانسورسازی داشته‌ایم می‌توان به استفاده از شاسی برای آسانسور و انواع درب‌های اتوماتیک اشاره نمود.
پیشینه آسانسور در ایران
بعد از سیر تحولی که آسانسور داشت نوبت به نصب در ساختمان‌های مسکونی و سازمان‌ها و … رسید، سرانجام در طی سفری که ناصرالدین شاه به فرنگ داشت آسانسورها نظر ناصرالدین شاه را به خود جلب کردند. چنان‌که در سفرنامه ناصرالدین شاه می‌خوانیم: «به مریض‌خانه سنت توماس رفتیم، اسبابی دارند که ناخوش (بیمار) را روی تخت گذاشته از توی اتاق زیر می‌کشند به مرتبه بالا (طبقه بالا) می‌برند.»
اینکه بیمار برای جا به جایی بین طبقات ساختمان دچار مشکل نمی‌شود و نیاز به حرکت زیادی ندارد برای ناصرالدین شاه بسیار جالب بود و شاه را به فکر انداخت تا این تکنولوژی را به کشور ایران بیاورد.
پس از بازگشت ناصرالدین شاه از سفر فرنگ، اولین آسانسور ابتدا در کاخ گلستان و سپس در برای دومین بار در پالایشگاه آبادان (در زمان سلطنت احمدشاه) نصب شد. آسانسورهایی که اکنون اثری از آن‌ها باقی نمانده است. پیشینه آسانسور در ایران با ناصرالدین شاه به پایان نمی‌رسد اما صنعتی شدن آسانسور در ایران در حدود ۸۰ سال پیش و با رونق گرفتن ساخت‌وساز در زمان پهلوی اول و با نصب آسانسور در ساختمان‌های اطراف میدان سپه، باشگاه افسران و… صورت گرفت.
در ابتدا به دلیل نبودن نیروی متخصص و در زمینه نصب و تعمیرات آسانسور از متخصصین خارجی استفاده می‌شد؛ اما با گسترش استفاده از آسانسور و احساس نیاز به نیروهای بومی، این صنعت در ایران نیز سیر پیشرفت خود را نیز آغاز کرد.
اولین کارگاه تولیدکننده درب و کابین آسانسور در ایران در سال ۱۳۴۵ توسط فردی به نام اوکسن الکسانی بنیان‌گذاری شد. این کارگاه که به واسطه کپی‌برداری از درب و کابین‌های اروپایی تولیدات خود را انجام می‌داد.
اولین کارخانه ساخت آسانسور در ایران
این آسانسورها توسط کارشناسان خارجی و به کمک اولین نسل از متخصصین ایرانی راه‌اندازی شدند. در سال ۱۳۵۰ اولین کارخانه آسانسورسازی تحت نام ایران شیندلر، واقع در شهرک صنعتی البرز در شهر قزوین راه‌اندازی شد؛ که سه سال بعد یعنی در سال ۱۳۵۳ این کارخانه با ظرفیت اولیه تولید چهارصد دستگاه آسانسور تحت لیسانس شیندلر سوئیس به بهره‌برداری رسید.
در جهت خودکفایی و اشتغال‌زایی، دوره‌های آموزشی تئوری و عملی برگزار شد. در هر دوره حدود ۲۰ تکنسین موفق به کسب مدرک مهارت نصب می‌شدند. این دوره‌ها از سال ۱۳۵۴ تا ۱۳۵۷ ادامه داشت؛ هم‌زمان، اولین کارخانه سازنده قطعات آسانسور در ایران با نام تسلا ــ ایران تولید خود را شروع کرد.
در سال ۱۳۵۴ کارخانه آسانسور و پله‌برقی ایران در ابهر تأسیس و مدتی بعد تحت لیسانس هاوس هان آلمان شروع به تولید کرد. شرکت اوتیس آمریکا نیز اقدام به خرید زمینی در شهر صنعتی ساوه نمود و برنامه‌ریزی برای تأسیس کارخانه کرد.
همچنین در سال ۱۳۵۵ شرکت تولیدی ایران امباربا کارخانه تولید آسانسور خود را در شهر صنعتی رشت تأسیس و تولید آسانسور را تحت لیسانس امباربا اسپانیا آغاز کرد. به نظر می‌رسد در تاریخ آسانسور ایران تا آن زمان، این دوران نقطه اوج شکوفایی صنعت نوپای آسانسور بود.
در کنار شرکت‌های تولیدی فوق حدود سی شرکت نصب و فروش آسانسور هم در ایران تا سال ۱۳۵۷ دایر شدند. همچنین چهار یا پنج کارگاه تولید درب و کابین آسانسور هم ایجاد شد که شرکت‌های فروش و نصب آسانسور را یاری می‌دادند.
صنعت آسانسور پس از انقلاب اسلامی
اما پس از انقلاب اسلامی، با خروج کارشناسان خارجی از ایران، تحریم اقتصادی و قطع شدن واردات باعث شد که شرکت ایران شیندلر که بیشتر سهام آن متعلق به بانک‌ها بود توسط وزارت مسکن و شهرسازی اداره شود، شرکت آسانسور و پله‌برقی و پله‌برقی ایران به علت عدم ورود آسانسور از خارج تعطیل شد، پروژه اوتیس نیمه‌کاره ماند و زمین و نمایندگی فروش آن مصادره شد، شرکت ایران امباربا نیز توسط بانک صنعت و معدن اداره شد.
با شروع جنگ ایران و عراق و رکود صنعت ساختمان، صنعت آسانسور ایران نیز با بحران مواجه شد. به علت تحریم ایران و وارد نشدن قطعات مورد نیاز در ایران ساخته شد؛ بلافاصله بعد از جنگ و با شروع ساخت‌وساز صنعت آسانسور بار دیگر رونق گرفت. در دهه ۷۰ با افزایش حوادث آسانسور توجه‌ها را به ایمن‌سازی و استانداردسازی آسانسور در این زمینه جذب کرد؛ اما روزبه‌روز مسئله ایمن‌سازی و استانداردسازی آسانسورها پیشرفت کرد و البته سرویس و نگهداری آسانسور نیز به صنعت خدمات آسانسور پیوست.
شرکت افرادژ مفتخر است که امروزه …
