یک سیستم اعلام حریق دارای چند دستگاه است که با یکدیگر کار می‌کنند و در صورت وجود دود، آتش، منو کسید کربن و سایر شرایط اضطراری آن‌ها را تشخیص داده و از طریق تجهیزات صوتی و بصری به مردم هشدار می‌دهند.
این هشدارها می‌توانند به صورت اتوماتیک توسط دتکتورهای دودی و دتکتورهای حرارتی فعال شوند و یا با کمک شستی اعلام حریق، در نقاط مخصوص فعال‌سازی اعلام حریق، به صورت دستی فعال شوند. هشدارها می‌توانند زنگ‌های موتوردار و یا بوق‌های قابل نصب بر روی دیوار باشند. آن‌ها همچنین می‌توانند بلندگوهایی باشند که از طریق آن‌ها، هشدار و در ادامه پیام صوتی به منظور تخلیه محل و هشدار دادن به افراد داخل ساختمان به منظور عدم استفاده از آسانسورها پخش شود.
سیستم‌های اعلام حریق به دو دسته سیستم‌های اعلام حریف متعارف و سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر تقسیم می‌شوند.
سیستم‌های اعلام حریق متعارف:
سیستم اعلام حریق متعارف (CONVENTIONAL) با استفاده از تجهیزات اعلام حریق، منطقه‌ای که دچار حریق شده است را مشخص می‌کند. در واقع مجموعه‌ای متشکل از دتکتور دود، دتکتور حرارتی، شستی اعلام حریق، آژیر و فلاشر است که عمل تشخیص حریق را در منطقه انجام می‌دهد.
سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر:
عملکرد کشف و تشخيص حريق در سیستم‌های آدرس پذير، همانند سيستم‌های متعارف است، با این تفاوت که در این‌گونه سيستم‌ها، هر يک از حسگرهای (Detector) اتوماتيک، دارای آدرس منحصربه‌فردی هستند که از طريق آن تابلوی کنترل مرکزی قادر به شناسايی و تعيين هر يک از آن‌ها درنتیجه محل دقیق آتش‌سوزی است.
در گذشته ابتدا برای آدرس‌دهی دتکتورهای آدرس پذير از کليدهای ده‌دهی استفاده می‌کردند. سپس از ديپ سوئیچ‌ها استفاده شد؛ اما امروزه این آدرس‌دهی از طریق کدی که درون ميکروپروسسور داخلی تجهيز آدرس پذير وجود دارد، استفاده می‌شود.